o psychoterapii

Psychoterapia Ericksonowska koncentruje się na teraźniejszości i przyszłości – celem psychoterapii Ericksonowskiej nie jest szukanie przyczyn problemów, odpowiedź na pytanie “dlaczego”. Prowadząc psychoterapię wychodzę z założenia, że pacjenci przychodzą po dostrzegalną, realną zmianę w swoim życiu – w bliższej lub dalszej przyszłości, stąd wniosek, że nadmierne skupianie się na przeszłości nie przynosi satysfakcjonujących zmian. Diagnoza bez wniosków i oddziaływania na przyszłość jest sztuką dla sztuki. Odpowiedź na pytanie “dlaczego” ważna jest na tyle, na ile daje możliwość zmiany w teraźniejszości – jak mówią pacjenci “widać to nie chodzi o to, by obwiniać o wszystko moją matkę”.

Psychoterapia Ericksonowska nie przywiązuje tak dużej wagi jak inne podejścia do kwestii diagnozy klinicznej – o ile stan pacjenta daje możliwość podjęcia przez niego psychoterapii. Z pewnością więc w swojej pracy nie koncentruję się na diagnozie – przynajmniej w znaczeniu medycznym (nozologicznej). Psychoterapia Ericksonowska koncentruje się na konkretnych zaburzeniach funkcjonowania, realnych problemach z którymi przychodzi pacjent- a właściwie nie tyle problemach, co sposobach ich rozwiązania, wskazując na posiadane przez pacjentów różnorakie zasoby pozwalające na dokonanie pożądanej zmiany.

Bliskie mi jest także podejście egzystencjalne – w szczególności to prezentowane przez Irvina Yaloma, Po tylu latach pracy, szkoleń i doświadczeń siłą rzeczy czerpię z różnych inspiracji, i nie uważam się za ortodoksyjnego ucznia mojej “macierzystej” szkoły psychoterapii, dzięki czemu mogę lepiej dostosować podejście i interwencje do pacjenta.

Psychoterapia Ericksonowska jest uznanym przez środowiska profesjonalne (w Polsce Polskie Towarzystwo Psychologiczne, Sekcję naukową Psychoterapii Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, NFZ) kierunkiem psychoterapeutycznym.